Gezegenimiz alarm veriyor!

İnsanoğlunun dünyadaki ayak izi, yani enerji, doğal kaynak ve arazi kullanımı son yüzyılda giderek büyüdü. Artan nüfus, hızlı sanayileşme ve kentleşme ile kişi başına üretim ve tüketim miktarları arttı. Bunlara bağlı olarak insan marifetiyle yaşanan doğa tahribatı hız kazandı. Gezegenimizin taşıma kapasitesinin çok üzerinde kirlilik ve atık üretiyoruz. Atmosferimizin karbon yükü 400 ppm kritik noktasını geçti.[1] İklim felaketleri, su baskınları, orman yangınları artık gündelik haberlerin bir parçası. Bilim insanları günümüzde 1 milyon türün yok olma tehdidi altında olduğunu söylüyor. [2]

Peki, bundan bana ne diyebilir miyiz?

Geçtiğimiz yüzyıl boyunca, dünya üzerindeki çoğu canlının yuvası olan ormanların yarısını imha ettik. Bu büyük kayıp tüm ekosistemin sağlığını bozdu. Ormansızlaşma biyolojik çeşitliliğin azalmasına, biyolojik çeşitliliğin azalması besin zincirinde kırılmalara, bu kırılmalar doğanın döngüsünün ve dengesinin bozulmasına, yani ekosistemin birbirini deviren domino taşları gibi dağılıp çözülmesine yol açıyor. Su, hava ve toprak kendini yenileyemiyor, kıtlık, susuzluk ve salgın hastalıklar baş gösteriyor. Bu durumda ormanları ve hayvanları korumak sadece bir çevre koruma meselesi değil. Onların geleceği, bizim geleceğimiz. Onların yok oluşu, biz insanların yok oluşunun habercisi.

Gözlerime bak!

Dünyada ve Türkiye’de, soylarının tükenmesi tehdidiyle karşı karşıya bulunan hayvanların gözümüzün içine bakarak konuşan portreleri doğadaki tükenişi yüzümüze vuruyor. Şehirlerde yaşasak da doğanın bir parçasıyız; hayatlarımız yaban hayatının sağlığı ile doğrudan ilintili. Bu dünyada birlikte ve denge içinde yaşamanın daha iyi yollarını bulmalıyız. Ne yapacaksak aslında kendimiz için yapacağız.